januari 2018
Hij denkt dat ik het niet zie, maar van binnen smelt ik
Sen’s geboorte diende zich ’s avonds aan. Tot het moment dat hij daadwerkelijk geboren was, was er nog niets aan de hand en was er niets dat erop wees dat wij naar het ziekenhuis zouden moeten. Echter zodra hij geboren was, werd al snel duidelijk dat dit toch het geval was.
Terwijl de hulpdiensten werden gebeld, werd er door mijn man een goede vriend opgetrommeld om Emi & Kai op te vangen. Gelukkig was hij er snel om bij de kinderen te blijven. Gedurende de bevalling is onze dochter wakker gebleven en zij amuseerde zich op haar eigen kamer. Ze had goed in de gaten dat er iets gaande was, maar hield zichzelf bezig met filmpjes kijken. Ze was toch wel erg benieuwd naar haar aanstaande broertje.
Verliefd
Toen Sen geboren was, was Emi er al snel bij om naar haar nieuwe broertje te komen kijken. Ze was meteen verliefd op hem en dit is tot op de dag van vandaag zo gebleven. Ze gaat de deur niet uit zonder een knuffel of een kus. En als we op stap zijn met de kinderwagen, dan kan mama het wel vergeten, want dan wil grote zus duwen. Wanneer Sen begint te huilen, is ze er meteen bij om hem op te pakken of te troosten. Dit was al zo in het ziekenhuis. Daar heeft ze Sen ook al vaak vastgehouden en zelfs een flesje gegeven. Een echt 2e moedertje, alhoewel ze de poepluiers graag aan mij overlaat. Het feit dat hij anders is, lijkt haar niet eens op te vallen en ze is hier verder ook totaal niet mee bezig. Ze heeft er wel een heel lief gedichtje over geschreven. Toen ik dat van haar kreeg, moest ik wel even slikken. Zo lief en mooi.
Tegenstelling
Onze zoon daarentegen was tijdens de bevalling naar bed gegaan en lekker gaan slapen. Die heeft nergens iets van meegekregen. Kai had in eerste instantie ook niet zoveel interesse in zijn broertje. Toen we ’s nachts Kai wakker maakten om hem te vertellen dat zijn broertje was geboren, zei hij: “Weet ik”. En toen ik vroeg of hij hem wilde zien, reageerde hij alleen maar met: “Ik wil slapen”. We hebben hem toen maar vlug weer met rust gelaten.
Ook in het ziekenhuis vond Kai het niet prettig om op de couveuse afdeling te zijn. Al het personeel, de monitors, piepjes en alarmen waren erg indrukwekkend. En daarnaast had Sen zelf natuurlijk een voedingssonde in zijn neusje, een neusbrilletje voor het zuurstofgehalte en ook nog diverse kabeltjes om andere waarden in de gaten te houden. Dit alles zorgde ervoor dat Kai liever met zijn Ipad op de kraamkamer bleef. Hij wilde hem ook niet vasthouden.
Thuis
Eenmaal uit het ziekenhuis en thuis in de eigen omgeving ging het gelukkig al wel wat beter. Al liet Kai duidelijk merken dat hij ook aandacht van ons wilde. Dit hebben we vlug opgepakt door hem wat meer een-op-een quality time te geven. En daar geniet hij dan ook echt van.
Waar het onze dochter totaal niet deert dat Sen Dowsyndroom heeft, heeft onze zoon er duidelijk meer moeite mee. Hij geeft aan dat hij het jammer vindt en ook een beetje raar omdat er maar weinig kinderen zijn (in onze omgeving) die Dowsyndroom hebben. Ik denk dat het meer angst voor het onbekende is. En ik vertrouw er volledig op dat dit wel goedkomt zodra Sen wat ouder wordt.
Grote broer
Ik merk nu al steeds meer dat er toch aaitjes gegeven worden en als er een speeltje buiten bereik ligt, dan geeft Kai het aan hem. Hij denkt dat ik het niet zie, maar van binnen smelt ik dan en zie ik grote broer tevoorschijn komen.