Mijn implanonstaafje moest eruit en dat was natuurlijk bij uitstek de gelegenheid om dit onderwerp uitvoerig te bespreken. En hoe meer we het erover hadden, hoe meer ik het idee niet los kon laten. Nog één keer zwanger zijn met een mooie bolle buik, nog één keer bevallen, nog één keer zo’n klein, lief, schattig baby’tje. Oh, hoe heerlijk zou dat zijn. Gelukkig vonden onze oudere kinderen het ook erg leuk om nog een broertje of zusje te krijgen.
We besloten het te proberen, maar als het niet mocht lukken, wilden we niet het ziekenhuis in gaan en dan zou het zo ook wel goed zijn. Dit baby’tje was dit voor ons een cadeautje, de kers op de taart zeg maar.
We gingen er vanuit dat het wel enige tijd zou duren omdat ik inmiddels ook alweer 35 was en jarenlang anticonceptie had gebruikt. Niets was minder waar, na 5 weken was ik al zwanger!
In het begin van de zwangerschap werd ik door de verloskundige gewezen op de mogelijkheid om diverse testen te laten uitvoeren. Omdat dit kindje hoe dan ook erg welkom was (en is) besloten wij om hier geen gebruik van te maken.
Mijn zwangerschap verliep voorspoedig met gelukkig weinig kwaaltjes. In het begin een beetje misselijk en later was ik wel vermoeider en had ik het idee dat ik hem (ja, we krijgen er een jongetje bij!), soms wat minder voelde. Maar na controle bleek alles goed en werd ik geadviseerd om wat rustiger aan te doen.
Alle controles en echo’s waren goed. Geen open ruggetje, geen hazenlip en ze zagen ook geen aanwijzingen voor downsyndroom. Nou, wat een goed nieuws! Vier dagen na de uitgerekende datum hadden we controle bij de verloskundige. Alles was nog goed, maar ik werd alvast gestript. Ze zei dat ik al 3 cm. ontsluiting had. Yes, daar hoef ik dus niets meer voor te doen!
’s Avonds zaten we gezellig met z’n vieren film te kijken toen ik plots iets voelde. Ik zei tegen mijn man dat dat wel eens een wee kon zijn. Het vlotte gelukkig snel. Om half twaalf was de verloskundige er en om 01.28 werd ons zoontje Sen geboren. Hij werd op mijn buik gelegd maar hij was grauw, bewoog niet en maakte ook geen geluid. Wij vreesden voor het ergste…
De verloskundige knipte vlug de navelstreng door. Er werd een ambulance en een extra verloskundige gebeld en al snel stond de slaapkamer vol. Gelukkig maakte Sen inmiddels wel geluid en ook zijn kleur was bijgetrokken, maar hij bleef erg slap. Toen hij gestabiliseerd was kreeg ik hem terug. Toen sprak de verloskundige de woorden die ik nooit meer zal vergeten:
Ik moet jullie iets vertellen… en ik vindt dit heel moeilijk, maar ik zie sterke aanwijzingen dat Sen downsyndroom heeft.